Hotelkamerworstelen.

Ik kende het woord ook niet, maar het bestaat. En of het nu een sport betreft of voorspel is me nog niet duidelijk. Aangezien ik de bezigheid op een nogal onsmakelijke wijze onder ogen kreeg, heb ik niet verder gevraagd. Maar laat ik bij het begin beginnen.

20 juni 2011, 5 uur
Ik ben bij mijn vriendin in Herwen. Ik kook; punten pakken. Er wordt gebeld, Miriam neemt op: 'Hé. Mike, ja ik herkende je stem. En je zei je naam. Das lang geleden..'
Mike blijkt een oude vriend van Miriams ex (die al 13 jaar in Nieuw Zeeland zit, maar da's een heel ander verhaal).
'Hier in de buurt? Nu?.. Even vragen, mijn vriend is hier net aan het koken....'

Of Mike langs kan komen. 'Die vriend van Leo. Hij is hier in de buurt, in Tolkamer..'

'Vanuit Nieuw Zeeland?'

'Nee vanuit Apeldoorn, begrijp ik. Hij wil nu langskomen.'

'Om 5 uur? ik sta net te koken.'

'Hij is een beetje typisch.'

'Laat hem mee-eten.'

' .. '

'Geen probleem. Ik maak er wel iets bij. '

'Mike? leuk, ja is goed, dan kun je meteen mee-eten, zie ik je zo.'

Half 6
Mike belt. Aan de voordeur. Mir laat hem binnen, ik kom uit de keuken. Handje, hoi hoi Manus-Mike, Mike-Manus. Roel is er zelfs voor achter zijn computer in de achterkamer vandaan gekomen. Mike en Mir kletsen op de bank, Roel en Katlijn volgen het gesprek half en kijken half Comedy Central op de laptop. Ik verdubbel de groente dankzij een potje asperges en plakjes ontbijtspek: je rolt de asperge in een plakje ontbijtspek en bakt hem 10 minuten licht aan in de koekenpan.Het spek krimpt strak om de asperge tot je een soort halfhard rood worstje hebt waar het eikeltje net uitsteekt. Extra boter of zout is niet nodig: het is van zichzelf al vochtig en zout genoeg.

'Aan tafel!'

Goh wat leuk die asperges, bla bla ....... ik leg uit hoe je die maakt, alsof iemand dat echt boeit.
Het gesprekl valt stil. 'Maar' -doe ik sociaal- 'wat brengt jou naar Herwen, Mike.'
Miriam trekt nog haar 'beter-van-niet-gezicht' maar het is al te laat.

Mike is hotelkamerworstelaar.

'Wat? '

Mike ontmoet mannen in hotelkamers om er mee te worstelen.

'Huh? Maar waarom moet dat dan in een hotelkamer?'

'Vanwege de olie natuurlijk', legt Mike enthousiast uit. 'Die wil je thuis niet op je lakens hebben. En hotels hebben mooiere badkamers dan thuis.' Daar let Mike op bij het googelen van de hotels en de mannen voor hij een afspraak maakt.

'Die mannen ken je dus ook niet? '

'Nee, dat is het leuke.'

'Maar waar vind je in dan die mannen die 'in' zijn voor hotelkamerworstelen met volslagen vreemden?'

Daar blijkt een site voor te staan. 'Ik laat het je wel zien.'

Mike loopt naar Roels computer en klikt klikt klikt ....Mir laat de laatste asperge naar binnen glijden en Katlijn kijkt Roel vragend-giegelend aan.

'Even kijken wachtwoord ah hier,. dit ben ik. ik zoom even in.' Er verschijnt iets fluoriserend lichtgroens op het scherm. 'Te veel ingezoomd' . Mir Roel,Katlijn en ik komen nu ook rond de computer staan. We staan - inmiddels uitgezoomd tot half close up oog in oog met een dikkig kalend geolied mannetje in een strakke bijna lichtgevende Borat mankini die op een overduidelijk hotelbed staat.

'Dit was bij van der Valk in Duiven. Met deze werd het niks, maar hier..... ' in enkele seconden flitsen meerdere signaalkleuren bilnaadklemmende zwemkleding, leeftijden, posturen, huidskleuren en -waarschijnlijk- op de kop staande close ups over het scherm. 'Deze was wel aardig. Sterk ook. Ik kon hem maar niet in de houdgreep krijgen.'

Op sommige foto's heeft Mike zichzelf gefotografeerd, op sommige staat hij stoer met de armen over elkaar met zijn hotelkamerworstelmaat te poseren voor de zelfontspanner vanaf het televisiekastje. Voor op de website.

'Eh, is het je om de sport te doen of eh.....'

'Dat kan allebei' legt Mike op gidstoon uit. 'Dat weet je natuurlijk niet vantevoren. Deze ' ...klik klik klik... 'was bijvoorbeeld'' ....klik klik inzoom... 'veel te oud en te behaard. Net een gorilla . Niet mijn type. Die wil je niet in huis hebben. Daarom ga je juist naar hotels.'

Ik knik alsof ik de rondleiding begrijp.

'Lijkt me nogal prijzig, al die hotelkamers.'

'Valt mee. Ik heb Croupons en zit op hotelkamerveiling.nl. Dat scheelt gauw de helft en we delen de kosten sowieso. Dat spreek je vantevoren af.'

'En je blijft geen hele nacht.'

'Dat maakt niet uit. Je moet toch voor een hele nacht betalen. Zij hebben het werk er aan. Ik blijf nooit slapen. Het kán wel, maar de ander kan toch terugkomen en dat was dan niet de afspraak.'

'Daar gaat je na-afloop-doezelmoment', vul ik begrijpend aan.

Mike kijkt begrijpend. Mir maakt, naar mij wijzend, met het hoofd schuin een snurkgebaar.

'Kom je op je werk geen mannen tegen om mee te worstelen?'

'Nee, ik ben emballageur bij de Albert Heijn in Apeldoorn.' 
'Etalageur?'

'Nee emballageur. Ik zit achter de Tomra.'

'Tomra?'

'De machine van de lege flessen en kratten. Als de band vol is of er is storing, dan moet ik ingrijpen.'

Ik knik alsof ik het belang van Mikes baan besef.

'Laatst moest ik wakker worden voor 15 cent.'