Hoe een koe een haas vangt

 

Ik ben een paar maanden geleden verhuisd. Van Doetinchem naar het platteland even buiten Varsseveld. Landelijk…. Landelijk! Enorme tuin, enorme kluswerkplaats , atelier voor Cornelie, wild boslandje voor de zoon om hele avonden te struinen en vooral veel dieren. Koolmees, specht, reiger, vos, ree zelfs,  boommarter en …. een rat.

 

Een heel slimme rat. De vorige bewoners hadden al gezegd dat ze de val, model hele grote klapmuizenval, lieten staan: zo’n model met klapdraad en spijker om voer op te klemmen en een tripplaatje dat een scherpgestelde haak moet laten losschieten zodat de klapdraad met een klap... gni gni… Maar ik moest me niet te veel van die val voorstellen , want het was een slim beest en de vorige bewoners probeerden hem al twee jaar te pakken te krijgen. De rat wist elke keer de val leeg te halen zonder het mechanisme in werking stellen.

 

Ha,  dan kent deze rat Manus nog niet.

 

Val eerst uitgekookt, want een rat mag uitgekookt zijn, een val die naar mensen ruikt, daar stinkt geen rat in.

 

Uitgekookte val met pindakaas op het terras gezet waar de rat inmiddels een metrostelsel onder heeft gegraven: vanaf de muur tot aan het staande vogelhuisje dat laatst omviel omdat meneer er een hele steen onder had weggegraven.

 

Volgend dag: koolmees geplet  in de  val. Oeps,.. sorrie koolmees. Goedgemaakt door de vogels bij te voeren om de mezenstand weer aan te vullen.

 

De val die dag dicht bij de muur gezet met een schep en planken er voor om geen vogels meer te vangen, maar de rat. Dit keer met Franse stinkkaas als aas. Tip van de Welkoop.

 

Volgende dag: kaas weg, val nog op scherp. De rat is via de klapveer langs de haak geslopen en heeft gewoon een drol op het leeggevroten tripplaatje gelegd. Met een stokje probeer ik voorzichtig de val. PANG! Stokje doormidden. Met de val is niks mis. Volgende dag doe ik spek in de val, stevig aan de pin geregen. Hij moet toch flink aan het spek rukken om dat van de pin te trekken. En rukken is klappen.

 

Volgend dag, spek uit de val, keurig rond de pin weggevroten, maar het tripplaatje staat nog steeds op scherp. Onder het tripplaatje heeft de rat verdorie een steentje gelegd! Hij kan nu met zijn hele gewicht op  het tripplaatje staan en op zijn gemak de pin leegvreten. Deze rat saboteert de natuur.

 

Weer een dag later, de val op een vuilniszak gelegd, geen steentje in  de buurt, spek met ijzerdraad aan de pin stevig vastgebonden. Bij het scherp stellen bijna mijn vinger verloren.  Cornelie vraagt me vooral goed mijn handen te wassen vanwege de pest in de middeleeuwen. Maar ik moet niet oppassen voor de rat, de rat moet oppassen voor mij!

 

Volgend dag, het spek is keurig weggevreten rond ijzerdraad en pin, maar het klapmechanisme staat  nog op scherp. Ik leg heel zacht een boomblaadje op de val: PANG! Niks mis met die val.

 

 

Inmiddels worden Cornelie en zoon een beetje moe van mijn jachtinstinct.

 

 

“Geef toch gewoon toe dat die rat slimmer is dan jou”.

 

“Daggutnie!”

 

 

Nou ben ik  een knappe sportvisser

 

 

“Ik ga hem vangen met een hengel”.

 

“Yeah right”, zegt zoon.

 

Die kent mijn vistechniek nog niet.

 

 

Ik hang voor het naar bed gaan een strandhengel over het balkon -Shakespeare Beachmaster 2000, maar daar gaat het niet om- met aan het eind van de lijn de val, een centimeter of zestig bungelend boven het terras. In de val zit weer spek, weer met ijzerdraad op de pin vastgezet. Als de rat nu wil eten, moet hij springen om aan het vlees te komen. Geen steen om het mechanisme te blokkeren. Ratten kunnen makkelijk 60 centimeter hoog springen en de lucht van het spek zal hem knap frustreren.

 

 

's Ochtends: de hengel is aangeknaagd en vanaf het balkon naar beneden gevallen. De val is gesprongen, het spek is weer weg.

 

Mijn goeie Beachmaster!

 

This means war.

 

Gisteren opnieuw de hengel scherp gelegd, nu met de hengel aan het wasrek vastgebonden. Met aan de onderlijn de  val, ronddraaiend  in de wind op zestig centimeter. Met lekker spek er op geklemd en onder de val een paar kleine stukjes spek om hem bij wijze van spreken op het spek te binden.

 

Ik neem me voor om in bed wakker te blijven, maar Cornelie … eh… en daarna val ik altijd gelijk in slaap. 

 

Vanochtend: Er hangt een rat in de lucht. Nek gebroken.

 

BEET!