We hebben in Doetinchem Stadstelevisie. Een initiatief van mijn collegavoorlichter Wim Maatman die na de Varsseveldse Hiddinkhype aan een nieuwe uitdaging toe was. Inmiddels heeft hij Stads-tv, Graafschap-tv, radio- en computer-tv en nog wat.

Wim heeft mijn huwelijk -op het eigen gemeentehuis- nog luister bijgezet als Frater Fernantius met de dames van Personeelszaken en Belasting verkleed als nonnen, voor wie na mijn huwelijk niets anders dan het klooster restte. Snap ik.

En met Wim heb ik een bier of wat gedronken nadat ik na vier maanden met een flits - eveneens op het eigen gemeentehuis- scheidde. Flitsscheiding was een paar jaar mogelijk in Nederland als je ontdekt had dat je in je sprookjeshuwelijk thuis de heks op de bank had.

Maar nu dus een televisiestation. Met een heuse tv-show rond 'De Liefde'.

‘Manus, iets voor jou, als gast? Het stikt bij de tv van de mooie juffrouwen en het is een mooi moment om te zeggen dat je weer op de markt bent’.

Ik kan geen nee zeggen.

Ik wordt bepoederd door een mooie poederdame: Zij?

Ik krijg een bier van de floormanagerette: Zij?

Wim vraagt of hij alles mag vragen. Ja hoor.

Licht: ‘En na de fantastische muziek van de Spitfires, vraag ik u een hartelijk applaus voor onze volgende gast: Manus Willemsen. Manus is ervaringsdeskundige, mag ik wel zeggen.’

Ik kijk sympathiek het licht in.

‘Zeg, Manus, wat mij nou altijd al verbaasd heeft, hoe komt het dat jouw huwelijk al binnen een paar maanden op de klippen is gelopen. Dat is snel……’
 
'Eh.....,' 

Die zag ik niet aankomen.  Ik denk aan de keren dat ze vrij dorstig was, zomaar begon te schelden en dat ze uiteindelijk steeds zatter begon te meppen en dat ik er uiteindelijk helemaal klaar mee was en haar de deur uit heb gezet.

Maar dit is televisie.

 'Eh.... dat zal wel met mijn communicatieve vaardigheden te maken hebben…’

Ik kijk als Hans Dorrestijn de camera in.

'Tja, overal is wel eens wat! Prachtig verhaal Manus! Volgende gast!'

Wim hoort het nauwelijks, heeft het volgende vragenkaartje voor de volgende gast al in de hand. De show must go on.

Andere gasten vertellen over hun fysieke handicap en de liefde en over onbereikbare liefdes in het buitenland.

'Prachtig! Muziek!'

Weer de Spitfires.

Achter de schermen krijg ik een schouderklop: duidelijk gesproken, niet te snel gerateld, geen accent. Prachtig!

Kom ik thuis: de telefoon: 'MANUS!  IK... KEH ... KIJK NAARZDETV EN WAT BEN JIJ TOCH EEN ONTS... een  ONTZETTENDEDE LLULL…’ 
 
Zij.