Ik moet het van mijn lettertjes hebben, niet van mijn dansen.....

En toch ben ik met een paar vrienden meegegaan naar een danstent.

Zij staat langs de kant, meewiegend op de muziek. Ze is leeftijdloos, de mooiste, de meest aanstekelijkst lachendste.... de wipneuste, de in mijn ziel kijkendste en ik ben de enige man in de wereld die dat ziet.
Dus ik vraag (hard, in die pokkeherrie), Mister Bean-achtig voor haar slangendansend, of ze wil dansen.
Geen reactie.
Ik vraag het nog een keer, nog duidelijker baltsend, kuiltje in mijn wang, met mijn Magnum-wenkbrauw omhoog en omlaag gaand....
Geen reactie.
Ik vraag het nog een keer... geen reactie.
Ik buig naar haar toe en roep in haar oor: 'Heb je mijn vraag niet begrepen?
Zij stuurt, met haar vingers aan mijn oor, mijn hoofd naar haar mond:' Jawel, maar jij mijn antwoord niet.'