Bij een fusie van gemeenten moet er veel gecommuniceerd worden, zodat iedereen het een goed idee vindt. Ik krijg daarom een eigen kleurenlaserprinter waarmee ik voor alle ambtenaren elke maand een full colour personeelsblaadjes/ fusiebulletin kan maken.

Na twee maanden is echter door de vele foto's van medewerkers de geelpatroon op. De helpdesk weet raad: ‘Manus je moet de gele patroon er uit halen en flink heen en weer schudden. Dan haal je er nog wel een paar honderd prints uit zonder dat iedereen rode koppen krijgt.'

Ik schudden. Komen mijn handen onder de gele poeder. ‘Pas op Manus, dat spul etst en je hebt je handen al zo kapot met al die pleisters. Dat moet je snel afspoelen.'

Het meest dichtsbije kraantje is op het collegetoilet. Het toilet zelf is bezet maar ik kan bij het kraantje komen in de ruimte daar direct voor, tussen de gangdeur en de wc-deur. Ik doe de stop in de wasbak, zet de kraan open en spoel mijn handen. De wasbak vult zich met geel water. Ik heb zelfs poeder op mijn trui gekregen dus ik sta op mijn tenen en hang wat over de wasbak om ook het poeder van mijn buik te spoelen. Die trui droogt wel weer.

Op dat moment gaat de toiletdeur open. Deur botst tegen mijn billen. De ruimte is te krap voor twee man. Pijnlijk stil moment .Wat de burgemeester gedaan heeft kan ik ruiken, maar wat ik in die tussenruimte doe? De burgemeester kijkt naar mij, naar de wasbak die een geel badje bevat en trekt een wenkbrauw op.

’Verontwaardigd zeg ik: 'Ik sta NIET in uw wasbak te pissen.’