Piep-piep-piep.... piep-piep-piep: 7 uur, opstaan, douchen, scheren en tandenpoetsen onder de straal, een wind...neus snuiten... uitstellen....

Nog 18 jaar.

Het werk is nog niet het ergste: ik heb een leuke baan en een leuke route naar mijn werk in Varsseveld: door het Slangenburgse bos, langs het Slangeburgse klooster, waar je gewoon een paar dagen binnen kunt lopen voor een paar dagen retraite als je gestresst bent en dan het bos weer uit: Varsseveld, dorpje met een plein, kerkje en gemeentehuis uit 1930....

Nee dat is het niet. Het is een jakkeraar uit Doetinchem, die dezelfde route neemt als ik, naar bedrijventerrein Hofskamp, even buiten Varsseveld.  Een stressyup in een BMW. Zo wil ik mijn dag niet beginnen: Telkens maar drukken, terwijl de bosweg te smal is om in te halen. Er zijn fietsers, mensen met een hond... Ga ik om kwart voor acht, zit hij achter me te drukken; ga ik om 5 voor acht zit hij weer achter me te drukken:  eerst bumperkleven, dan lichtsignalen... Hé man, als ik harder rijd, raak ik met de uitlaat de bobbels in de weg. Doe effe normaal: wil je de greppel in, of tegen een boom? Kalm an.

3 december: vandaag niet. Ik rijd vandaag niet door maar langs het bos, naar Silvolde, naar basisschool de Plakkenberg, waar Rita les geeft. Sinterklaas komt en de burgemeester komt kijken en zingt een liedje mee en als gemeentevoorlichter maak ik daar dan een verhaaltje van.
 
Een van de Pieten is op het dak geklommen en kan er zogenaamd niet meer vanaf. ‘De Politie' -net als Sint en de Pieten toneelvrienden van Rita- halen hem met veel bijna-vallen-geklauter van het dak en spreken hem ernstig toe. De kinderen vinden het prachtig: je mág ook niet op het dak van de school!  Leuk verhaaltje voor op de gemeentepagina in de Gelderse Post
 
  Okee, ik zal er vast voor in de zak naar Spanje moeten, maar na de voorstelling, als de artiesten afschminken in de lerarenkamer en een kop koffie drinken, jat ik wat mee uit de verkleedkist.

4 december. Piep piep piep... Douche, scheren, tandenpoetsen... mijn blauwe pak aan: heb ik bijna nooit aan maar vandaag moet ik representatief zijn. Vijf voor acht, Slangenburgbos, de bosweg: weer die klote-BMW.: drukken, kleven, lichtsignalen.

Ik ga langzamer rijden....nóg langzamer....

Hij toetert nu zelfs.

Ik stop.

BMW-man stapt nijdig uit zijn auto. Ik blijf relaxed zitten, doe de politiepet op. Hij wil tegen de ruit tikken, maar ik kijk hem aan, lach sarcastisch vanachter het glas, wuif ‘nee nee' met mijn wijsvinger en maak aanstalten om iets op te schrijven in mijn kladblokje. Hij loopt snel terug naar zijn auto en rijd achteruit, nog verder, nog verder, tot hij uit het zicht is.
 
 Heb hem 'm al  twee weken niet meer gezien. Heerlijk.