Ach, de liefde. 
Ik zou bij Patricia blijven slapen.
‘Dan trek ik de matrassen wel naar beneden, dan kijken we voor de tv naar de Mummie. Ik heb al wijn gekocht.´

´De Mummie?´

Pat was gek van The Mummy: zóó eng. Maar met zijn tweeën kijken was juist romantisch.

Ik zou tegen 9 uur bij haar komen.

Wat geef je je lief als je romantisch wordt?

Om acht uur heb ik gedoucht en heb drie lakens in repen gesneden. Ik begin me in te wikkelen.

Bij de pielemans twijfel ik even. Hoe wikkel je die in? Ik besluit hem au naturel te laten en wikkel een minirokje. Zolang de mummie rechtop rondwaart is er niks te zien.

Als een-na-laatste wikkel ik mijn voeten in en als laatste mijn hoofd, met een kijkspleetje voor de ogen. Ik moet tenslotte nog rijden.

Vijf over negen. De film is al begonnen en ik zit in mijn auto op haar parkeerplaats. Nog even wachten. Als de film al even bezig is, is het des te enger als ik ineens tegen het raam bons.

Een buurman vertrouwt het niet en schijnt met een zaklamp in de auto. Ik lach zo vertrouwenwekkend mogelijk van achter de wikkels en hoop dat mijn minirokje voldoende is. Overtuigen kan ik hem niet. 

Dan maar naar binnen. Showtime. Ik bons op de ramen.

´ Woehaaa!  Manus! Gek! ´

´Hoe wist je dat ik het was?´

´Je bent de kleinste mummie die ik ken.´

Hoe de film precies ging, weet ik niet meer: er valt een hoop te ontwikkelen als je een enge mummie op tv hebt en een schetige in bed. Naast de matras vormt zich een berg lakenstroken, die uitstekend dienst doet om de wijn op te deppen na een al te enthousiaste beweging…

Ze volgende morgen kust Pat me wakker. 
'Ik moet werken. Blijf maar even liggen. Trek je de deur achter je dicht als je weggaat?'

Nadoezelen. Zucht. Dit is leven.

Na een uur krijg ik het koud, zo zonder wikkels onder een dekbed zonder je warme lief.

Mijn gisteravondkostuum ligt in een nat propje in de keukenprullenbak.

In de auto op de parkeerplaats ligt een regenpak. Hoop ik…