Ik woon in een lange zigzaglopende straat in Doetinchem. Nog net geen woonerf, wel 30-kilometerzone. Meest veertigers, enkele vijftigers, een enkel jong gezin, een enkele gescheiden vrouw. Zoals Petra.

We houden zaterdag een straatvolleybaltoernooi. 60 inschrijvingen, een groot succes. Meerdere teams, deels als team opgegeven en deels door de organisatie (ik) ingedeeld in gelegenheidsteams met fraaie namen: De Veertigers, De Oneven Nummers, Het Pleintje…

Buurman van drie huizen verder schildert de lijnen op de straat (met latex, dat kun je er weer af Kärcheren) en ik regel via het werk bij de gemeente een volleybalnet en palen.

De winnaars van poule A en C moeten om 2 uur tegen de winnaars van poule B en D en de winnaars daar weer van zitten in de kwartfinale om kwart voor drie….. Ik ben niet zo goed in wiskunde.

Op papier met een pen krassend en wat adhd kom ik er wel uit, maar omdat ik ook meespeel én bij de oneven partijen de telling doe, moet dat overzicht overdraagbaar zijn.

Petra komt vrijdagavond helpen met een Excell-bestand.

Petra is begin veertig, blond haar, ietswat stevig, maar op de juiste plaatsen, lacht veel, is aanrakerig. Een mensgericht type.

Petra kan toveren met Excell en ik sta naast de stoel. Een uurtje, een printje; gepiept.

Wijntje, praten, nog een wijntje…, ach wie begrijpt ons: singles op leeftijd?

Op de een of andere manier zijn we boven gekomen.

..............

Erna lig ik op mijn rug in bed. Het doezelmoment. Heb zojuist goud gewonnen, regenbogen, ik voel me mooi…  Het moment dat veel vrouwen verkloten door te willen praten.

Petra niet. Ze ligt in mijn arm, hoofd op mijn borst, hand laag op mijn buik. Oppassen voor een tweede erectie.

‘AYW! AUW!’

Petra heeft geknepen, heel hard geknepen in mijn buik, daar waar blindedarmen er uit gehaald worden. Zó hard dat er gelijk een rood-paars-blauw halve maanvormig litteken staat.

‘Ik merk mijn minnaar‘, lacht Petra en stapt uit bed.

‘Tot morgen, half twee. Jij speelt in ons team, maar doet geloof ik de eerste wedstrijd de telling.’
Ze kleedt zich aan (wat bungelen borsten mooi als iemand haar sokken aantrekt ), trap af, voordeur dicht……


Zaterdag.

Ach, qua sportieve prestatie stelt een straattoernooi niks voor: dertigers, veertigers, een kale kop, een spataderkuit…..
Ik zit bij het net op de grond met het telbord in de handen. Buurman X zit naast me op zijn barkruk te scheidsrechteren.

Buurvrouw Y (lang) geeft een smash. Gelukkig staan de mannen van mijn team pal. Of eigenlijk: ze springen pal. Ze blokken de zwieper.

Tijdens het blok zie ik drie veertigers in de lucht, met verhitte koppen, een te kort t-shirt en een halvemaanvormige roodblauwe plek ter hoogte van hun blindedarm…