Hoe onze held first contact maakt op neutraal terrein.

'Hoe is het in Nijmegen? '

Pa is trots. Een Studerende zoon!

‘Mwoah, gaat wel.’

Het ging niet: ik zat in wat mijn contactpersoon later ‘een broeinest van agitatie’ zou noemen. Met hoog afbreukrisico. Dat soort termen.

Docent politicologie Bob Reinalda -trots op zijn tijd in de gevangenis- vertelt in werkcolleges over burgerlijke ongehoorzaamheid: dat bij een staat die geweld monopoliseert het de plicht is van iedere burger om daar iets tegen te doen: verzet je actief, ruk stenen uit de straat, winkel proletarisch… Kraken is in, kamerhuur is uit en een hospita is reactionair.

In de pauze leer ik in de kelder van het Stella Marisgebouw hoe je met een sigaret, Bizontix en een doosje lucifers het grootkapitaal kunt laten affikken als jij het Ikea-pand al lang weer uit bent. RaRa, waar leren die gasten dat? Als ze dat thuis zouden weten...

En bij kraakpandontruimingen altijd de glazen knikkers boven de hoofden van de kijkende klootjesmensen tegen de muur schieten, dan heb je meer shrapnell. De sterkste katapults kun je van het zadelframe van oude Brookszadels maken en siliconenslangetjes

Ik vertel pa dat ik veel leer, op tijd naar bed ga en nee geen tijd had voor meisjes.

Alsof 'tijd' daarbij de beperkende factor was.

‘De leukste tijd van je leven, jongen.’

Dat belooft wat voor later.

Het gepromote proletarisch winkelen spreekt mij echter wel aan. Ik leg met dank aan de stationskiosk Nijmegen het begin aan van een megaverzameling stripboeken. Ik heb een lief koppie, die stelen niet.

Ik vind op mijn kamer een briefje van de hospita, dat een oom van me mij zocht. Een oom?

‘Ja, rare man: klein, regenjas met riem er om, kraag overeind, ….’

Een paar weken later: telefoon. Of ik thuis wil komen. Nee, niets over de telefoon. Vanmiddag al.

Pa en ma in de kamer. Naast elkaar op de bank, zorgelijk.

Wat is er aan de hand?

Er wordt aangebeld. Ma doet open. Ze laat een man zwijgend binnen. Klein, regenjas, riem, kraag... Fuck politie! De stripboeken!

Ma schenkt zwijgend koffie in en gaat iets in de keuken doen met de radio luid aan. Had ze op televisie gezien.

Pa zegt: ‘Nou zoon, ik laat jullie maar alleen.’ En loopt duidelijk hoorbaar de trap op .

Nou zoon? wat is dit voor vijftigerjarenjargon?

De man stelt zich voor: 'Theo Mulder Recherche Nijmegen'.
Ik zal wel begrepen hebben waarvoor hij komt.

Niks bekennen van die strips. Desnoods betaal ik ze wel, met een boete…

‘Eh,’

‘Uw studie, is dat wat u er van verwacht had? ‘

‘Mijn studie?‘

Nee natuurlijk niet: tuig gajes krakers en bommenleggers . Ik zou willen stoppen met de studie, maar dan had ik thuis de poppen aan het dansen.

‘Nee, juist niet ophouden. U kunt veel goeds doen voor het land….’