Donderslag

DEEL1: nat in Nijmegen


Hoofdstuk 1: de regen
Als klusstudent in Nijmegen kreeg ik eindelijk een vriendin. Of twee, daar zijn de meningen over verdeeld. Vaak kwam ik op mijn klusbrommer vanuit Zevenaar als een verzopen kat in de leeszaal van de universiteit opdrogen na een onweersbui die me altijd precies op de dijk moest hebben.

Dan zette ik de kluskisten bij de tassenbalie (kettinkje door de handvaten en de helm) en deed een paar uur braaf waarvoor mijn ouders dachten mij op de aarde gezet te hebben. ‘Swosj, swosj, swosj' liep ik dan naar de grote leestafel en deed onder de tafel mijn natte schoenen uit.

Dat viel op bij dames aan de leestafel. En als ik na een uurtje of zo koffie wilde halen uit de kantine boven de leeszaal, maakte ik op mijn sokken mooie voetafdrukken op de zwarte stenen vloer, als op een verlaten strand. Vrijdag has left the building.

Dat viel de medelezers in de bibliotheek nog meer op en al gauw begon ik, door het opkijken getriggerd, te figuurschaatsen. Eerst het klassieke vogelveer-/schaatserpatroon (links een veeg, rechts een veeg, bis bis) en als er meer aandacht was, trok ik hele patronen: pootje over, moonwalk., stippen maken met alleen de hakken op de stenen, een hele dans. Een  verademing voor die studiebollekes. Als ik na de koffie weer terugkwam aan de leestafel werd er soms glimlachend opgekeken.

Antoinette lacht met de tanden bloot. 
 
Antoinette deed iets met monetair verkeer, naar haar boeken te oordelen. Ze had een beetje een middelbaar wat te oud kapsel voor een midtwintiger, trieste blik en een litteken onder haar oog, recht naar beneden, als een traan. ‘Swosj' Ik doe mijn schoenen maar weer aan, want ik krijg koude poten op die stenen vloer. Antoinette kijkt op.
‘Swosj wosj.'
‘Wosje wos wosje.' Lang kort lang.

Ze lacht lang kort lang terug. Flirten kun je ook in nattesokkenmorse. Ze kijkt glimlachend onder de tafel. Snel wissel in mijn en haar boeken om. Ze kijkt weer op. Iets klopt niet, een, twee seconden..... ‘Snorgk' grinnikt Antoinette en ruilt de boeken terug. Een half uur later maakt ze een koffie?- gebaar.

Beet.

Hoofdstuk 2: gentlemanus
Koffie wordt twee keer koffie en via een anekdote over koken beland ik op haar kamer. Tagliatella met zalm en room wordt een Chianti, twee Chianti... Antoinette laat haar trieste blik varen. Haar traantje wordt korter en langer als ze om mijn grapjes lacht. Zoenen wordt het gespreksthema. ‘Doe ik anders nooit zomaar hoor.....' Ik geloof haar. Chianti drinken in die hoeveelheden blijkbaar ook niet, want als ik na een - eerst een plasje doen- terugkom, zit ze nog wel op de bank maar ze slaapt.

Ik krabbel even door haar haar met een daar-ben-ik-weer-gebaar, maar ze slaapt door. ‘Eh Antoinette?'
Ze is niet wakker te krijgen en in haar zij porren vind ik lomp.

‘Antoinette, wil je naar bed? Hee hallo Antoinette!'

‘Weuh?'

Het voordeel van kamerbewoning is dat alles ter plaatse is.
Ik doe haar schoenen los.

‘Antoinette, naar bedje toe.'

‘Weugh!.'

Ik sla het dekbed open til Antoinette in bed in klassieke Gone-with-the-windstijl. Voeten er ook nog onder. Dekbed weer toe, glazen op het aanrecht, muziek zachter, briefje schrijven met: ‘Tot in de leeszaal', licht dimmen en de voordeur uit.

De volgende dag. Geen Antoinette in de leeszaal. De dag daarna weer niet. Had ik nou maar haar telefoonummer of opgelet waar ze precies woonde aan de St. Annastraat. De heren-studentenhuizen zijn daar allemaal hetzelfde.
 
Hoofdstuk 3: Bliksem slaat twee keer in
Een paar maandagen later. ‘Wosj wosj wosj'. Die klotebui had me weer precies op de dijk bij Lent te pakken. ‘Wosj'. Tegenover me zit Judith. Museale wetenschappen of zoiets. ‘Wosj wosj'. Judith kijkt onder de tafel. Maar net te kort om haar boeken te kunnen verwisselen met de mijne. Koffie. Fraaie natte achtjes dit keer op de stenen vloer. Judith lacht.

Beet.

Terug aan de leestafel. Ik hoor ‘wosj wosj.' Wat is dat nou? ‘Woshj, wosj, wosj'. Ik ben het niet. Ik zit stil. 'Wohosj'. Ik kijk onder de tafel. Judith heeft natte schoenen en ze maakt mijn nattesokkenmuziek! Als ik weer opkijk zijn mijn boeken verwisseld.

Deze moet ik hebben!

Judiths ouders zijn niet thuis, ze woont in Nijmegen en vanaf hier gaat alles hard. Judith wordt mijn eerste grote liefde, hoewel niet voor eeuwig, lang verhaal, doet er hier even niet toe.
 
Terug op mijn kamer. Post. Een grote kaart met hart van Antoinette. 'Sorrie dat ik in slaap gevallen ben. Ik hou van jou.'

Deel 2:  Voor 'Nat in Doetinchem' klik je hiernaast