Een groot mens kent zijn beperkingen. Soms is één meter zeventig al genoeg om die te kennen.

Ik kan het niet alleen. De graanschuur blijkt een bouwpakket waarvan de onderdelen zelf al stuk zijn. Of rot. Of er ligt tussen het gruis van leiplaten een gemummificeerde kat. Dit is geen opknappertje meer. Alex is teruggevallen in zijn depressieve rol, Marnix is als autist niet echt handig om zittend op de muur tegenover me een balk aan te pakken als die ik naar hem toe zwaai.

Ook Rianne vind me niet meer zo lief: ik ben te precies op mijn gereedschap. Ik zou juist mijn zegeningen moeten tellen tussen die sukkelaars en niet moeten piepen dat mijn zelfgemaakte kluskisten als trap worden gebruikt, mijn waterpas als koevoet en de kleine nog altijd scherpe nijptang, die ik gekregen heb in mijn eerste timmerdoos toen ik acht werd, als hamertje wordt gebruikt. Tot hij ‘kwijt' is.

Had ik al gezegd dat een vakman nooit, nooooit, zijn spullen door een ander laat gebruiken..... laat maar.

Mijn elektrisch gereedschap is vooralsnog veilig. Er is geen stroom in de hoeve. Met de storm heeft het dak van de graanschuur de palen meegenomen die de hoeve met het elektriciteitsnet van Wiekevorst verbinden.

Tante Suus besluit haar gecollaceerden nog even te laten waar ze zijn. Als ik de hoeve zelf dan maar bewoonbaar maak.

Ik beperk de klussen tot basale veiligheden en het ophangen van gordijnen tussen de slaapplaatsen van Tante Suus, Marnix en Alex en die van mij en Rian.  En ik herstel het dak van de hoeve met de leiplaten van de graanschuur. In het voorjaar, toen Sint Manus was gekomen en Rianne nog in mij geloofde, had ik nog een straaltje water in mijn bilspleet gekregen tijdens..., nou ja tijdens de peptalk, maar het is inmiddels bijna zomer en met ochtendzon in je ogen tijdens het glazig naar boven staren, val je zeker niet meer in slaap.

Ook Rianne kan het niet langer alleen: toezicht houden. Ze vraagt of Barbara, Babs, komt logeren. Babs is de lookalike van Susanna Hoffs, die kleine mooie van The Bangles. Mooi hoofd, geweldig lichaam, voor zover ik kan inschatten, maar een stuk sjachrijn. Babs houdt wel van alternatief, maar niet van meebetalen aan de boodschappen of het luxeloze bestaan in de binnenlanden.

Mei.

Het is heet. Ik zit schrijlings op de nok van het dak . Rianne heeft een volkstuin aangelegd, Babs zit op een omgevallen kriekenboom die toch nog is aangeslagen. Een brandslang, heeft tante Suus gekregen van iemand uit het dorp, vormt de verbinding tussen de hoeve en de volkstuin.
   
Alex komt zowaar uit zijn slaapnis voor zoveel schoons . Babs laat niemand onberoerd. Alex sproeit water over Rianne en Babs. Het is warm. De zon heeft het water in de slang opgewarmd. Rianne en Babs lachen. Doen hun t-shirt en korte spijkerbroek uit. Ze douchen driekwart naakt in hun onderbroek (-onderbroekje, in Babs geval- ) en ik heb, met een  stijve, een logeplaats op het gammele dak.

De dag erna schijnt opnieuw de zon en wordt er opnieuw door Rianne en Babs  naturel gedoucht... De middag wordt het leukste deel van de dag.

Weekeinde.

Ik mag weer een paar dagen terug naar Doetinchem: café De Poort.

‘Manus, hoest met je gekkenboerderij?'

'Praat me er niet van.'

In De Poort zitten bouwvakkers met gouden handjes, maar die problemen hebben met bazen. Vaste klanten van De Poort en de sociale dienst. Ik vertel van de gekken, het gekkenwerk om het in mijn eentje te doen, beschrijf Babs, vertel van de douche, de dagelijkse naaktshow.....

's Maandags ga ik weer naar België. In een bestelbus met 5 rouwdouwers voor elektra, metselen, hout en sanitair die ik beloofd heb dat ze weliswaar voor nop gaan werken, maar ook de doucheshow krijgen. En ik zorg voor 's avonds onbeperkt gratis Belgisch bier.....

Rianne vertelt Babs van de deal. Babs vindt het geweldig. Maar bedingt wel dat ze met een show per dag niet meer hoeft mee te betalen aan de gezamenlijke boodschappen...